… dus tijd om naar bed te gaan.
Categoriearchief: Oeganda en Kenia
Publiek
Ik hoef maar even van mijn fiets te stappen, of er verzamelt zich – op veilige afstand – een groepje toeschouwers. Kinderen, maar vaak ook volwassenen.Ze staan zwijgend te kijken hoe ik mijn waterflessen bijvul, hoe ik op mijn kaart kijk en hoe ik een smsje stuur.
De Nijl over
Heen…
Hoe te vissen
Op Hairy Lemon Island verblijven naast vier man personeel slechts zeven gasten: twee Ierse jongens die willen leren kajakken, een tot over de oren verliefd Oegandees stelletje, een Zuid-Afrikaanse man met zijn dochter en ik.
De Zuid-Afrikaan brengt zijn dagen door met vliegvissen. Met bergschoenen en al loopt hij tot lieshoogte het water in.
En daar staat hij dan, uren aan een stuk. Zijn dochter heeft fotodienst: als vader iets gevangen heeft, moet zij meteen klaarstaan met het toestel, want de vis moet weer levend en wel terug het water in. Lees verder
Geen harige limonade
Lees eventueel eerst wat hieraan vooraf ging in: Condoom cadeau.
Aan de kant van de doorgaande weg in Nazigo staat een roestig bord. De onoplettende kijker zou het zo over het hoofd zien. Op het bord staat een pijl naar het oosten en de tekst:
Hairy Lemon Island
Booking essential Lees verder
Condoom cadeau
Ik stap door het kleine deurtje in de metalen poort van een guesthouse in Nazigo. Mijn fiets heb ik buiten laten staan en ik draag alleen een tas met paspoort, portemonnee, fietssleutel, camera, dagboek en andere handbagage. Op de binnenplaats van de guesthouse kijken de jongens bij de pooltafel en de mannen aan de tafeltjes bij de bar me aan. Afwachtend. Zonder iets te zeggen. Een mzungu, wat moet die hier? Lees verder
Spik en span
Het moeras als wasstraat
De weg van Bombo naar Kayunga: zestig kilometer lang berg op berg af langs de bananenbomen, palmen en gekke moerasplanten.
De dakloze soldaat
Stafsergeant Robert (met bruine polo) aan de pooltafel
In het stadje Bombo is het hoofdkantoor van de Ugandese landmacht gevestigd, en dat is te merken: rijen barakken bepalen het straatbeeld en zowat iedereen die ik ontmoet is soldaat. Ook in de bar van mijn guesthouse barst het van de soldaten. Robert, stafsergeant van de logistieke dienst, probeert mijn pooltechnieken bij te slijpen en soldaat Odim begeleidt me ’s avonds door de dondere straten van het stadje om wat eten te gaan halen.
Voordat Odim en ik vertrekken, meldt hij dit even netjes bij de hotelbaas. Hij belooft dat hij goed zal passen op de mzungu, de blanke. Lees verder
Zondagochtend in Kampala
Zondagochtend vroeg vertrek ik uit Kampala. De zon is nog niet lang op en de bewoners van de stad liggen nog op bed. Of ze zitten in de kerk. Ze zijn in ieder geval nog nauwelijks op straat te vinden. Kruispunten die normaal compleet vaststaan met taxibusjes, auto´s een brommertaxi´s zijn nu met gemak over te steken. Een prima moment dus om op de fiets te stappen. Lees verder
‘Katjelam’
uitzicht vanaf het dakterras
Een belangrijk deel van mijn eerste dagen in Kampala breng ik door op het dakterras van het ICU Guesthouse, een pension een paar kilometer buiten het centrum van Kampala. De zon schijnt fel, maar met een beetje wind is het in de schaduw van een afdakje goed uit te houden. Soms onweert het even en klettert de regen naar op de golfplaten. In de palmen zitten vogels die klinken als apen. Op een avond trilt het guesthouse op zijn fundamenten: een kleine aardbeving treft Kampala. Moe van de reis hang ik op de kussens en lees ik wat. Langzaam begin ik te acclimatiseren. Lees verder
Fiets in doos
Al vijf keer heb ik vanuit Nederland mijn fiets mee op het vliegtuig genomen. Het inpakken van de fiets is inmiddels een waar familieritueel. Mijn vader tikt een oude fietsdoos op de kop bij een fietsenmaker in de buurt, ik schroef mijn fiets uit elkaar en mijn moeder helpt mee met het betere knip- en plakwerk. We maken de doos precies op maat en met tie-wraps en duct tape zorgen we ervoor dat er niets kan gaan schuiven en schuren. Lees verder