Categoriearchief: Reisverhalen

Veiligheidsrisico

IMG_4188‘U mag hier eigenlijk niet zijn’, zegt de soldaat schoorvoetend.

‘Oh’, zeg ik, ‘waarom niet?’

‘Vanwege de veiligheid van de president.’

Ik kijk om me heen. Ik sta even buiten Parimaribo en heb net een foto van de oever van de Surinamerivier gemaakt. ‘Maar dit is toch de openbare weg? Of heb ik ergens een slagboom gemist?’

‘Ja, het is de openbare weg. Maar het gaat om de veiligheid van de president’, zegt de soldaat nog eens en hij knikt naar een bosje even verderop waarachter een grote villa schuilgaat.

‘Oh sorry’, zeg ik maar en maak rechtsomkeert.

‘Bedankt voor uw begrip!’, roept de soldaat nog, en hij zwaait.

Fietspapieren

De dikkige douanebeambte denkt dat ik iets aan te geven heb. ‘Is dat een fiets?’, vraagt hij. ‘En wilt u die weer mee terugnemen naar Nederland? Dan moet u een deposito achterlaten. Want anders zou u wel eens op het idee kunnen komen om hem hier te verkopen zonder invoerbelasting te betalen.’

Ik ben al wel vaker lollige douanebeambten tegengekomen en grinnik toegeeflijk. Een verkeerde inschatting, want deze beambte blijkt het te menen. Hij snauwt ‘Ja, u kunt er wel om lachen… loopt u maar even mee.’ Hij gaat me voor en vraagt over zijn schouder: ‘Heeft u eigendomspapieren van die fiets?’
Ook dat is me al eens gevraagd – toen door een Turkse beambte. Na wat verwarring bleek dat hij een grap maakte. Achter zijn douanedesk sloeg hij dubbel van het lachen toen hij zag dat ik hem serieus nam. Lees verder →

Rood pluche en glanspanty’s

IMG_4075Het licht in de Sky Lounge is gedimd. Dikke vijftig plusser zitten weggezonken in comfortabele stoelen en nippen aan fleurige cocktails. Obers van Aziatische afkomst (Filipijns? Maleis?) lopen rond met verlichte dienbladen. Op een kleine verhoging tussen de tafeltjes gaat een man achter de zwarte vleugel zitten. Grijs pak, paars overhemd met openstaande boord, haar in de gel naar achteren gekamd. Hij zet een groot uitgevallen tablet op de muziekhouder, selecteert een nummer en de bladmuziek verschijnt. De man begint te spelen en zingt er ook bij. Can’t help falling in love van Elvis Presley.  Lees verder →

Weg weg, kasteel weg…

IMG_4055Op weg naar Beverley dat ik wil picknicken aan zee. En dan liefst niet op een boulevard vol kermisattracties, maar gewoon ergens op het strand. Ik heb vers brood, tomaten, chorizo en chocolade in mijn fietstas en heb zin in een uitgebreide pauze. Dus ik sla af naar Skipsea Sands en rijd door de graanvelden, maar dan, als de zee in zicht komt, houdt de weg op. Het land is weggeslagen door de zee. Het gerafelde asfalt steekt nog een eindje uit, maar verder is er alleen een afgrond van zo’n tien meter. De autoriteiten hebben enkele betonblokken op de weg geplaatst om te voorkomen dat een onoplettende automobilist de diepte in stort. Lees verder →

Afgrond

IMG_4011Tegen de rotswand geplakt zitten duizenden vogels. Jan-van-genten, drieteenmeeuwen en stormvogels. Ze hebben elk richeltje, elk kiertje in beslag genomen om hun nesten te bouwen. Sommige jongen zijn al uitgevlogen, anderen zitten rustig op hun nest boven de afgrond, slechts centimeters verwijderd van een val van meer dan honderd meter. Witte pluizebollen met grote zwarte snavels. Ze wachten op hun ouders die elegant aan komen zeilen en zonder moeite hun plekje op de rots herkennen. Lees verder →

Over vallen en opstaan

Zonde

Vorig jaar viel ik van mijn fiets. Ik hoor nog het kraken van mijn helm. Het kraken van mijn arm hoorde ik niet, maar voelde ik wel. De Keniaanse artsen waren er niet van overtuigd dat mijn arm gebroken was en stuurden me naar huis met pijnstillende crème. Een paar weken later riep een Amsterdamse radiologie-assistente toen ze de röntgenfoto zag: Woepsie! En na de operatie, een week later, vertrouwde de chirurg me toe: “Uw elleboog lag aardig in puin mevrouw.”

De chirurg was best trots op zijn werk: hij had vier stukken bot aan elkaar geschroefd en was er redelijk zeker van dat ik mijn arm weer volledig zou kunnen gebruiken. Het kon nog wel een jaar of twee duren voordat de zwelling van het bot helemaal verdwenen was – ik had geen idee dat botten konden zwellen. Aan het kapotte kraakbeen kon de chirurg weinig doen. “Maar gelukkig heeft u geen verhuisbedrijf, dus het zal nog wel even duren voordat u daar last van krijgt.” Lees verder →

Foto

IMG_3955De bed and breakfast van Christine en Mike staat vol met prullaria: beeldjes van verliefde paartjes, porseleinen schoentjes, stoffen konijnen met gezellige hoedjes op, trouwfoto´s van hun dochter en van henzelf. Maar bij het verschonen van de bedden, komt Christine voor een raadsel te staan: waar komt die zwartwitfoto op het nachtkastje van een van haar gasten vandaan? Die foto is niet van haar, zoveel is zeker. Lees verder →

Vinexwijk

 

camping BuxtonDe locatie van de camping in Buxton is prachtig: een steenafgraving op de top van een heuvel. Wijds, ruig en toch beschut. Maar het terrein is zo aangeharkt dat de mooie natuur een beetje naar de achtergrond verdwijnt. Caravans staan keurig achteruit ingeparkeerd op hun aangewezen plek, auto aan de ene kant voortent aan de andere als een tijdelijke vinexwijk.
Lees verder →

Bertha

Daily Express‘Summer will be “knocked on the head” when tropical storm Bertha hits Brittain this weekend. (…) It will unleash violent gales and torrential downpours, triggering weeks of miserable weather.’

Gelukkig heb ik net een nieuw regenpak gekocht.

Mosterd

Tijdens mijn lunchpauze in Ashbourne raak ik in gesprek met Steven, een zestiger met stevige wandelschoenen, korte broek, zwarte sokken en een dagrugzak. Hij is sinds een paar weken met pensioen en is beslist niet van plan zich te gaan vervelen. Hij vindt het prima om er alleen op uit te gaan zegt hij. “Ik kan zo lang wandelen als ik wil en ik beslis zelf hoe lang ik hier op dit bankje blijf zitten. Tien minuten of een uur… niemand die er wat van zegt!”

Ik haal een pork pie uit mijn fietstas. Die heb ik dertig kilometer eerder bij een bakker in Derby gekocht. Een goede keus, meent Steven, “maar een pork pie is pas echt lekker als je er augurken bij eet. Of een lik mosterd.” Lees verder →

Net Afrika

Fiets bij Buxton

Fietsen in Engeland. Ik was een beetje bang dat dat nog wel eens saai zou kunnen worden. Want zijn er nog avonturen te beleven in een land waar je bijna overal bereik hebt met je telefoon, waar er gewoon campings, hotels, restaurants en supermarkten te vinden zijn en waar je uitgestippelde fietsroutes hebt, compleet met bewegwijzering?

Lees verder →

Pablo

PabloHij was een typische zeventienjarige jongen: mager, lange ledematen, een voorzichtig zacht baardje op zijn kin. In de buurt van volwassenen was hij soms nog wat verlegen. Maar toch… hij was al bijna een man. Zo’n twee maanden geleden kwamen zijn ooms nog helemaal vanuit Londen overvliegen om hem ceremonieel zijn eerste echte tulband om te binden.

Afgelopen zaterdag had Pavraj (of Pablo) Ghataurhae zijn tulband niet om. Dat zie ik op een foto op de website van de Spaanse krant El Pais. Op de foto ligt Pablo op de grond. Zijn donkere, lange haar zit netjes in een knotje op zijn kruin, zijn armen zijn over zijn borst gevouwen. Zijn witte T-shirt is rood van het bloed. Zijn ogen zijn dicht. Hij is dood. Lees verder →

Slapend

Ik droom dat ik wakker word. De ene keer lig ik in een kano, de andere keer in een minibusje. Soms in een hotelkamer met openstaande deur. Ik hoor stemmen, zie mensen bewegen. Ik voel mijn arm pijnlijk kloppend tegen mijn lijf, steunend in het kuiltje van mijn taille, of voorzichtig tegen mijn borst gevouwen. Ik weet niet wie de mensen zijn bij wie ik in de kano lig, of in het minibusje. Maar ik meen ze wel te kunnen vertrouwen. Toch maak ik me zorgen. Want waar is mijn fiets gebleven? En wanneer heb ik mijn tassen voor het laatst gezien? Ik heb geen idee. Lees verder →

Over ongelukken in kleine hoekjes gesproken

“Waarom ik oordoppen draag bij het zwemmen? Dat is een lang verhaal”, zegt de Sikh.

“Ik houd wel van lange verhalen”, antwoord ik.

“Goed, dan zal ik het je vertellen.

Om ervoor te zorgen dat mijn tulband stevig op mijn hoofd blijft zitten, zet ik hem meestal vast met een paar haarspeldjes.

Op een dag zat ik in de auto. Mijn oor jeukte en plukte ik zo’n haarspeldje uit mijn tulband om ermee in mijn oor te krabben. Dat deed ik een poosje, gedachteloos. Lees verder →