Lees eerst Olympisch goud.
Wilfred vertelde me eerder dat veel atleten aan de drank raken als ze een punt hebben gezet achter hun sportcarrière. Jarenlang hebben ze super gedisciplineerd geleefd. Het programma van elke dag lag vast. En nu hebben ze plots niets meer te doen. Ze hebben te veel geld en te veel tijd en slijten hun dagen voortaan in de kroeg.
Wilfred zelf heeft geen last van die apathie: zijn bedrijf Tortoise – Schildpad – groeit met de dag. Het is niet alleen de naam van zijn restaurant en zijn hotel in aanbouw, maar ook van zijn transportonderneming en landbouwbedrijf. Hij heeft net twee vrachtwagens aangeschaft en samen met zijn vrouw Josphine is hij een kippenboerderij en een theeplantage en een begonnen. Lees verder
“Ik ben zelf ook een sportman – atletiek”, zegt de man terwijl hij mijn fiets inspecteert. Hij draagt een oogverblindend wit overhemd, jeans en cowboylaarzen.
Er wordt hier heel wat afgefietst. Tenminste, door mannen dan. Het schijnt dat je als vrouw je maagdelijkheid kan verliezen als je fietst – hoe dat precies zit heeft nog niemand me kunnen uitleggen, maar het is een feit dat je maar weinig vrouwen ziet fietsen. De mannen echter, trappen dapper door op hun fietsen zonder versnellingen. Aan hun stuur hangt een hakmes, aan de bagagedrager zes trossen bananen (geen trossen zoals je ze in de supermarkt koopt, maar echte grote trossen, zoals ze aan de boom groeien). Of ze vervoeren een baal stro en twee loodzware jerrycans met water, een mand met kippen, of gewoon met een medereiziger. Speciaal voor het passagiersvervoer is vrijwel elke fiets hier uitgerust met voetsteuntjes en een extra brede bagagedrager, soms met een kussentje erop. 
Irene heeft het gehad met mannen. Ze was zo´n twintig jaar getrouwd met een vent die haar sloeg. Toen had ze het gehad en ging ze bij hem weg. Of hij bij haar – dat is me niet helemaal duidelijk. In ieder geval: ze woont nu alleen met haar kinderen en is gelukkig. Een man komt er niet meer in. Nooit meer.
