Zonde

Vorig jaar viel ik van mijn fiets. Ik hoor nog het kraken van mijn helm. Het kraken van mijn arm hoorde ik niet, maar voelde ik wel. De Keniaanse artsen waren er niet van overtuigd dat mijn arm gebroken was en stuurden me naar huis met pijnstillende crème. Een paar weken later riep een Amsterdamse radiologie-assistente toen ze de röntgenfoto zag: Woepsie! En na de operatie, een week later, vertrouwde de chirurg me toe: “Uw elleboog lag aardig in puin mevrouw.”

De chirurg was best trots op zijn werk: hij had vier stukken bot aan elkaar geschroefd en was er redelijk zeker van dat ik mijn arm weer volledig zou kunnen gebruiken. Het kon nog wel een jaar of twee duren voordat de zwelling van het bot helemaal verdwenen was – ik had geen idee dat botten konden zwellen. Aan het kapotte kraakbeen kon de chirurg weinig doen. “Maar gelukkig heeft u geen verhuisbedrijf, dus het zal nog wel even duren voordat u daar last van krijgt.” Lees verder →