Tegen de rotswand geplakt zitten duizenden vogels. Jan-van-genten, drieteenmeeuwen en stormvogels. Ze hebben elk richeltje, elk kiertje in beslag genomen om hun nesten te bouwen. Sommige jongen zijn al uitgevlogen, anderen zitten rustig op hun nest boven de afgrond, slechts centimeters verwijderd van een val van meer dan honderd meter. Witte pluizebollen met grote zwarte snavels. Ze wachten op hun ouders die elegant aan komen zeilen en zonder moeite hun plekje op de rots herkennen.

Pas als je vlakbij de rand van de kliffen van Bempton staat, zie je de vogels vliegen. Eerst kom je door eindeloze graanvelden, dan door een een sliert grasland. En dan, plots, zijn er alleen maar lucht en vogels. Waar het twee stappen terug nog stil was, is er nu het gekwaak en gekrijs. Op de achtergrond hoor je het gedonder waarmee de golven stukslaan, beneden op de kliffen.

Aan de rand van de klif staan her en der houten bankjes met elk een inscriptie of plaquette:

In loving memory of Alfred.

En:

James lived for those he loved, and those he loved remember.

“Dit is een speciale plek voor veel mensen”, zegt de dame in het informatiecentrum. “Vandaar dat ze juist hier die bankjes plaatsten.”

Ik moet denken aan Clive, die ik een dag eerder tegen ben gekomen. Hij was zijn hondje Tilly aan het uitlaten toen ik langs kwam gefietst. Clive werkt bij de kustwacht en had er net een dienst opzitten. Twaalf uur lang had hij naar de scheepsmeldingen op kanaal 16 geluisterd. Maar er waren geen bijzonderheden, geen mayday, geen schepen in nood. “Tijdens zo’n dienst blijf je maar thee zetten en de trap op en af gaan naar het toilet.”

Het is niet altijd zo rustig. “Rond de kerst springen ze van de kliffen, daar bij Bempton. Mensen houden niet van kerstmis, zoveel is zeker. Maar tijdens de zomer komt het ook wel voor, hoor. Dan is het uit met de vakantieliefde en hebben ze teveel gedronken en dan springen ze.” Clive denkt even na. “Alleen dit jaar al vijfentwintig zelfmoorden. Wij van de kustwacht vissen ze uit het water, de lichamen.”

Ik zit op een bankje (‘Barbara Morris…forever free to paddle in the sea‘ ) en kijk naar het komen en gaan van de vogels. Ik kan me voorstellen dat nabestaanden hier naartoe komt om hun doden te herdenken. Het is een bijzondere plek, vooral zo ’s ochtends vroeg, als er nog geen andere mensen zijn.
Maar hoe zit het met de families van degenen die gesprongen zijn? Zouden zij hier ook een bankje willen neerzetten? Zouden zij hier überhaupt nog ooit willen komen?

Voor de Jan-van-genten maakt het allemaal niets uit. Die zweven rustig richting zee en weer terug. Straks, als de kuikens groot zijn, dan vliegen ze naar West Afrika.
En Clive? Die laat Tilly uit aan haar roze lijntje. Hij heeft pas vrijdag weer dienst.