De bed and breakfast van Christine en Mike staat vol met prullaria: beeldjes van verliefde paartjes, porseleinen schoentjes, stoffen konijnen met gezellige hoedjes op, trouwfoto´s van hun dochter en van henzelf. Maar bij het verschonen van de bedden, komt Christine voor een raadsel te staan: waar komt die zwartwitfoto op het nachtkastje van een van haar gasten vandaan? Die foto is niet van haar, zoveel is zeker.

Liam, de timmerman die mij bij het ontbijt nog met enthousiasme heeft verteld over zijn collectie elektrische gitaren, heeft de foto kennelijk ’s avonds naast zijn bed gezet en is hem ’s ochtends vergeten weer in te pakken. En nu is hij weg. En Christine heeft geen telefoonnummer. Ze weet niet eens hoe hij heet.

Ik gok dat Liam Christine en Mike vast zal weten te bereiken op het moment dat hij de foto mist, maar ook ik ben gefascineerd. Wie zijn de mensen op de foto? Die stoere man? En die sereen lachende vrouw met haar haren in de wind? En waarom neemt de timmerman deze foto in de glimmende lijst mee als hij er een gitaar gaat ophalen die hij op eBay heeft gekocht?

Voorlopig blijft de foto op het dressoir in de hal staan. Hij misstaat er niet. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat hij er thuishoort.