Vanmiddag zag ik hoe een man een vrouw aan haar haren een auto in probeerde te sleuren. Het gebeurde op een modderig weggetje tussen de karaokebars en de appartementsgebouwen vlak bij mijn hotel, midden in de stad. Het was er rustig, weg van het drukke verkeer van de grote boulevards. Een oude man met maar één zichtbare tand hing uit zijn raam en keek geamuseerd toe.

De vrouw stond gebukt voor de deur van de auto terwijl ze zich uit alle macht los probeerde te rukken van de man die haar lange haar vanaf de bijrijdersplaats vasthield. Ik bleef staan, geshockeerd.

Na wat bijna een halve minuut moet zijn geweest, liet de man los. Maar het was meteen duidelijk dat het gevecht nog niet afgelopen was. De man stormde de auto uit, begon in de handtas van de vrouw te graaien en duwde haar vervolgens de auto in. Hij zag dat ik stond toe te kijken, hem wilde stoppen, maar dat deerde hem niet. Hij worstelde de vrouw op de bestuurdersplek daarna over de handrem naar de bijrijdersplaats. Ze schreeuwden het uit in een taal die ik niet verstond. Ze waren woest, allebei. De man had bloed op zijn lip.

Ik had geen idee wie die mensen waren en waar hun ruzie over ging. Het leek erop dat ze elkaar kenden. Waren ze familie? Echtgenoten?

Enkele voorbijgangers liepen langs. Niemand bleef staan.Ik wilde iets doen maar durfde niet. De man met de tand haalde lachend zijn schouders op.

Nog even probeerde ik de blik van de vrouw te vangen en riep naar haar: ‘Problem?’ Maar ze was te diep in haar gevecht om het te horen. Het was natuurlijk ook een idiote vraag.

Uiteindelijk ben ik ook maar verder gelopen. Om niet langer toeschouwer hoeven te zijn. Net zoals al die andere mensen.