Op Hairy Lemon Island verblijven naast vier man personeel slechts zeven gasten: twee Ierse jongens die willen leren kajakken, een tot over de oren verliefd Oegandees stelletje, een Zuid-Afrikaanse man met zijn dochter en ik.

De Zuid-Afrikaan brengt zijn dagen door met vliegvissen. Met bergschoenen en al loopt hij tot lieshoogte het water in.

En daar staat hij dan, uren aan een stuk. Zijn dochter heeft fotodienst: als vader iets gevangen heeft, moet zij meteen klaarstaan met het toestel, want de vis moet weer levend en wel terug het water in. 

Na twee dagen heeft hij nog altijd maar een vis gevangen. Hij moet nog leren welke vissen wanneer, wat eten, zodat hij weet welk nepinsectje hij aan zijn lijn moet hangen, legt hij uit als hij even aan wal is om van hengel te wisselen en enkele ingewikkelde knopen te leggen in zijn lijn.

Als ik de volgende ochtend de Nijl oversteek, zie ik een man in een kano gestaag door het water peddelen. Het is een lokale visser. Tussen zijn tanden heeft hij een lijn die hij om de halve minuut uit het water trekt. Elke keer zit er een vis aan.

Ik ben alleen net te laat om een foto te maken van visser met vis. Niet dat het de visser wat zal schelen.