En dan lig ik plots op de kraamafdeling van een plattelandskliniek. Ik wilde eigenlijk alleen maar een flesje water tappen en even uitrusten in de schaduw, maar Stephen, de doktersassistent, heeft me verkeerd begrepen en denkt dat ik een dutje wil doen. Hij heeft me daarom rechtstreeks naar een zaal van de kraamafdeling gebracht die nog maar net is opgeleverd. De zaal is nog niet in gebruik genomen, maar de bedden staan al klaar voor de patiënten.

Ik had niet meteen door waarom Stephen me hier heen leidde, slalommend tussen de hoogzwangeren en jonge moeders in de wachtkamer. Maar als ik eenmaal door heb dat hij me graag een bed aanbiedt, vraag ik me af waarom ik nee zou zeggen. Het is twaalf uur ’s middags, ik heb er al zestig kilometer op zitten en het is bloedheet. Het ideale moment voor een middagdutje. En in de kraamzaal is het rustig en koel. Dus ik installeer me op het bed en slaap meer dan een uur.

Daarna vul ik mijn fles water nog eens bij, bedank Stephen en stap ik weer op de fiets. Uitgerust en wel.