“You are going to Mombasa? On this!?”, vraagt het kamermeisje terwijl ze mijn fiets bestudeert. “Are you torturing yourself?”

Ze heeft net gevraagd wat mijn missie is. Mijn antwoord dat ik een toerist ben en het land wil leren kennen, vindt ze niet toereikend. Daarom stelt ze de vraag die in haar ogen het meest voor de hand ligt: “Is dit een soort van boetedoening? Waarom deze martelgang?”

“Nou, ik vind het eigenlijk gewoon leuk om te fietsen”, probeer ik nog eens, een beetje verontschuldigend.

“En hoeveel weeg je eigenlijk?”, vervolgt het kamermeisje. “Zo’n zeventig kilo?”
Keurend bekijkt ze me van top tot teen. Ze schudt haar hoofd, spitst haar lippen en zegt dan: “Als je niet zou fietsen zou je zo tachtig kilo wegen. Misschien wel vijfentachtig.”

Zij zou wel weten wat ze zou doen als ze in mijn schoenen stond.
Het de bus ben je bovendien een stuk sneller in Mombasa.