Fietsen in Engeland. Ik was een beetje bang dat dat nog wel eens saai zou kunnen worden. Want zijn er nog avonturen te beleven in een land waar je bijna overal bereik hebt met je telefoon, waar er gewoon campings, hotels, restaurants en supermarkten te vinden zijn en waar je uitgestippelde fietsroutes hebt, compleet met bewegwijzering?

Maar na een week fietsen ben ik om. Fietsen in Engeland is eigenlijk helemaal niet zo anders als fietsen in Afrika. Ik eet gerechten die ik nog niet eerder gegeten heb en kom door gebieden waar ik nog nooit eerder ben geweest. Ik fiets door tot ik eigenlijk te moe ben en kan vervolgens geen slaapplaats vinden. Ik raak de weg kwijt, maar word door behulpzame voorbijgangers weer de goede kant op gewezen.

Ik fiets langs de paardenfokkerijen van Newmarket, de colleges van Cambridge en de landgoederen van Derbyshire. Ik verbaas me over de enorme hoeveelheid pittoreske dorpen met middeleeuwse kerken en bruggetjes. Ik drink thee met melk en eet witte bonen voor ontbijt.
En hoewel ik ben normaal niet zo’n kroegganger ben, hang ik hier graag wat rond in de pub. Je hoeft maar even aan de bar te staan, of je raakt al aan de praat met een bedwantsenbestrijder (“onze nieuwe siliconenspray hecht zich aan het exoskelet van de wants en verstopt de luchtgaten waardoor hij geen zuurstof meer binnenkrijgt”) of een messensettenverkoper (“Zes messen in zes kleuren: een voor vis, een voor vlees, een voor kruiden, een voor groenten, een voor kaas en een voor brood. En dat maar voor 25 pond”!)

Kortom, het is prima fietsen hier – ook al is het dan geen Afrika.