Na de tegenslag eerder deze week ben ik nog een dag in Kajiado gebleven. Ik heb een ander guesthouse gevonden – eentje zonder nachtclub op het dak – en kon daar in alle rust bijslapen. Nu ben ik weer onderweg, over onverharde wegen richting Oloitokitok.

De eerste vijftig kilometer zijn aardig te doen. Het gaat heuvel-op heuvel-af, maar de weg is aardig begaanbaar. Daarna wordt het lastiger. De weg is verknalt door de vrachtwagens die soms de bush in rijden om rivierzand op te halen om op de bouw te gebruiken. Door het denderende gewicht van de wagens is de weg in een groot stofbad veranderd. Stof, zo fijn dat je er, bij elke stap die je zet, tot halverwege je kuit in wegzakt. Stof dat zich in de gaten en kieren van je fiets verzamelt en waar niet tegenop te oliën is. Je hoort de ketting over de tandwielen schuren: krtsjp krsjp krksjp.

Het is beter om naast de weg te rijden, zoals de meeste brommers doen. Maar daar is het weer oppassen voor de stekelige acaciatakken waar je zo je band op lek rijdt.

Maar de tocht is indrukwekkend. Struisvogels paraderen heupwiegend over de weg. Gazelles, impala’s, dikdiks en zebra’s kijken geïnteresseerd mijn kant op, maar grazen dan rustig door. Een groep kamelen passeert, bepakt met jerrycans. En dan, voor de tweede keer tijdens deze reis: een giraffe. Het enorm grote beest stapt elegant over enkele struikjes en blijft dan staan kijken hoe ik van mijn fiets afstap en een foto maak.