Ik had wel gehoord dat er aan de weg werd gewerkt tussen Chemelil en Londiane, maar dat het zo erg was, had ik niet verwacht. Het asfalt is weggevaagd en de steile weg bestaat uit stenen en kuilen. Ik ga met zes kilometer per uur omhoog en ik vraag me af hoe lang ik dit nog uithoud. Als het zo doorgaat, doe ik er zeker twee dagen over om boven te komen. De omgeving is prachtig, maar daar heb ik op het moment niet meer zoveel oog voor.

39 kilometer gehad. Nog 37 kilometer te gaan. Er zijn nauwelijks auto´s, slechts af en toe een brommer. “Als er nou eens een auto voorbij zou komen”, denk ik, “zo’n pickup, waar mijn fiets achterin kan…”
Nog geen vijf minuten later word ik ingehaald door een kleine witte vrachtwagen. De bestuurder kijkt me aan en trekt zijn wenkbrauwen op, hij stopt en draait het raampje open: “Wil je een lift misschien?”

Even later zit ik voor in de vrachtwagen. Mijn fiets ligt achter in de bak. Mijn reddende engel is Adan, een Ethiopische Keniaan. Hij draagt een lang, wit gewaad, een witte broek, puntige, met gouddraad gestikte pantoffeltjes en een dito muts – de traditionele dracht van moslims tijdens de Ramadan. Hij heeft de dag ervoor een vracht fruitsap van Nairobi naar Kisumu gebracht en is nu op de terugweg. “Toen ik je zag, wist ik meteen dat je een lift nodig had”, zegt hij. “Deze weg is gewoon niet te doen.” Hobbelend en stotend klimmen we langzaam richting Londiane.

Adan is een aangename gesprekspartner. Hij is vriendelijk en slim en hij weet veel te vertellen over de Keniaanse politiek en lokale gebruiken. Hij is de eigenaar van een fruitsapfabriekje (“Het is geen echt sap hoor, we gebruiken vooral chemicalien”) en de neef van een hoge overheidsfunctionaris.

Dan, zo’n tien minuten in het gesprek, komt hij met een bekentenis: “Ik heb er altijd van gedroomd om met een Europese vrouw te trouwen.”

“Waarom dat?”, vraag ik.

“De combinatie lijkt me mooi”, antwoordt hij, “de kinderen zouden een mooi kleurtje hebben. En bovendien: Europese vrouwen hebben een hele goede inborst. Ze doen vaak humanitair werk, adopteren weeskinderen…”

Adans droom is nog niet in vervulling gegaan. Wel is hij inmiddels getrouwd. Op een dag stelde zijn vader een meisje aan hem voor. Een meisje van Indiase afkomst. “En als je vader wilt dat je met een bepaalde vrouw trouwt, dan weiger je niet. Je zou vervloekt worden.” Dus Adan trouwde en kreeg twee kinderen, twee dochters. Hij kan best goed met zijn vrouw overweg, hoor, maar nog altijd verlangt hij naar een huwelijk met een Europese.

Gelukkig is hij moslim en kan hij met meerdere vrouwen trouwen.

“Dus”, vraagt Adan, “Wat denk je ervan?”

Ik houd het algemeen en antwoord dat de meeste Europese vrouwen waarschijnlijk niet gecharmeerd zullen zijn van het idee om iemands tweede vrouw te zijn.

Dat is volgens Adan geen reden voor zorg: volgens de Islam mag je alleen met een tweede vrouw trouwen als je even goed voor haar kan zorgen als voor de eerste. De tweede vrouw heeft dus niets te vrezen. Adan heeft het bovendien al met zijn huidige vrouw overlegd en zij vindt het allemaal prima. Ze heeft zelf liever een Europese dan iemand uit de eigen gemeenschap – daar komt alleen maar ruzie van.

“Maar zal je eerste vrouw niet jaloers zijn als jij straks verliefd bent op je tweede vrouw? En is het niet onrechtvaardig dat jij mag trouwen met iemand van je keus, terwijl zij voor de rest van haar leven alleen met jou zit opgescheept?”

Adan denkt even na, maar schud dan zijn hoofd: “Weet je, mijn vrouw was heel jong toen ze met mij trouwde. Van mij heeft ze de liefde geleerd. Haar enige ervaring in de liefde is met mij. Ze weet niet beter. Ik denk niet dat ze verlangt naar iemand anders.”

We hotsen en klotsen voort in de bestelbus. Na een kilometer of twintig stopt hij even om een geroosterde maiskolf voor me te kopen. Dat hij aan het vasten is, betekent niet dat ik honger hoeft te lijden, vindt hij.

Adan heeft wel door dat het niet waarschijnlijk is dat ik zijn tweede vrouw zal worden, maar toch voegt hij voor de zekerheid nog even toe dat mijn familie een flinke bruidsschat kan verwachten: vijf tot tien kamelen en aardig wat koeien. Hoe die beesten naar Nederland te krijgen, is nog wel een punt van aandacht, geeft hij toe, maar daar valt vast een mouw aan te passen. Desnoods verscheept hij de koeien geslacht en wel in een vrieskist.

Als Adan me even later netjes afzet en mijn fiets uit de laadbak sjort, beloof ik hem dat ik eens voor hem zal rondkijken in mijn kennissenkring of ik een gepaste bruid voor hem kan vinden. Dus, bij deze, voor de geïnteresseerden, een overzicht van de eisen en de kansen:

Jij:
– bent een Europese vrouw, liefst blank.
– bent lief en aardig.
– liegt niet.
– bent moslima of bent bereid je te verdiepen in de Islam en je uiteindelijk te bekeren.
– heb geen probleem met polygamie.
– hebt een kinderwens.

Hij:
– is een man met een goed hart (‘Daar ben ik mee geboren.’)
– is vriendelijk en spraakzaam.
– is niet onbemiddeld en heeft contacten binnen de Keniaanse overheid.
– liegt niet (‘Als ik tegen je zou liegen, zou je me op den duur gaan haten, want een leugen komt uiteindelijk altijd uit.’)
– maakt zelden ruzie en gebruikt nooit zijn vuisten.
– heeft huis in Nairobi een buitenhuis bij Mount Kenia.
– biedt de schoonfamilie een aardige bruidsschat, bestaande uit kamelen en koeien.

Wil je in contact komen met Adan? Stuur me dan even een mailtje! Alleen serieuze reacties met foto, worden beantwoord.