Zondag, Pikin Saron – Republiek

Mevrouw Gerda wilde gisterenavond mijn voeten controleren op sika’s, dat zijn de zandvlooien waar ik al eerder voor gewaarschuwd was. De vrouwtjes houden zich schuil in het savannezand en boren zich graag een weg in de huid van je voetzolen om daar hun eitjes te leggen. De eitjes groeien daar dan rustig uit tot larfjes. Het schijnt enorm te jeuken. Als de zweer groot genoeg is, kan je met een naald proberen om de eitjes er uit te lepelen.

Liever voorkomen dan genezen dus.

Na mijn confrontatie met de dronken basha moest ik gisterenavond op zoek naar een wat meer aangename slaapplaats. Ik had niet veel tijd voordat het donker werd en ben te raadde gegaan bij een groepje mannen dat voor de supermarkt hing. Drie van hen waren zelf nogal onder invloed, maar één man keek helder uit zijn ogen. Meneer Pijper, zo stelde hij zich voor.
Meneer Pijper verwees me eerst naar de basha, maar knikte begrijpend toen ik zei dat de basha iets te veel bier op had om gasten te ontvangen. ‘Ik zou zeggen dat u naar de kapitein moest gaan, maar helaas is de kapitein momenteel in de stad’, zei hij plechtig. Hij zweeg even en vulde toen aan: ‘maar de moeder van de kapitein kan u misschien wel helpen.’

En zo komt het dat mevrouw Gerda, de moeder van de kapitein, mij gisterenavond niet alleen aan een slaapplaats heeft geholpen, maar vervolgens ook mijn voeten bij het licht van een zaklamp onder de loep heeft genomen. Ze heeft mijn voeten sika-vrij verklaard.

Bij mevrouw Gerda heb ik mijn hangmat onder het afdak ophangen waar tevens haar was hing te drogen, haar zoon zijn brommer had neergezet en de kip op haar kuikentjes zat. Het voelde allemaal best huiselijk. Mevrouw Gerda drong er wel op aan dat ik mijn rugzak met waardevolle spullen bij haar binnen in huis zou leggen, in verband met mogelijke dieven. Daar heb ik achteraf spijt van, want vanochtend bleek dat de ratten in het huis van mevrouw Gerda vijf grote gaten in mijn voorheen waterdichte rugzak hebben geknaagd. Ze hadden waarschijnlijk koekjes geroken en moeten teleurgesteld zijn geweest toen ze in uiteindelijk alleen een lege verpakking aantroffen.

Ik hoop dat het voorlopig niet te hard gaat regenen.

Na mijn tocht van gisteren wilde ik vandaag niet te ver fietsen. Nu ik eenmaal weer in de bewoonde wereld was, zag ik enorm uit naar wat meer luxe. Na zes dagen in mijn hangmat wilde ik graag weer eens op een matras slapen. En wifi zou ook wel weer eens leuk zijn.

‘Gelukkig ben ik bijna bij het Zanderij’, dacht ik. ‘Daar is het vliegveld, dus dan is er vast ook een hotel.’

Niet dus.

In Zanderij is weliswaar een gebouw waar ‘guesthouse’ op is geschilderd, maar in het hele gebouw is geen matras te bekennen. Het is al een poosje uit de running,zo blijkt. De man die voor het huis stond zei nog wel: ‘misschien kan ik wel een paar dekens voor u op de grond leggen…’ Maar dat was niet mijn idee van wat extra comfort. Dan slaap ik nog liever in mijn hangmat.

Uiteindelijk heb ik, na heel wat op en neer gefiets, gevraag en gebel dan toch nog precies gevonden wat ik zocht: Banabeki, een bed and breakfast in het dorp Republiek, gerund door een Vlaams koppel. Ik krijg een schone, ruime kamer met een ventilator en een bed met een stevig matras. Uit de douche komt ook warm water. Er is internet, lekker eten en een rustige tuin met hangmatten om in te luieren.

Hier neem ik even vakantie van mijn vakantie.